Artık öyle bir döneme geldim ki her şey ciddileşiyor. Arkadaşlıklar, ilişkiler.. Eskisi gibi lay lay lom yapamıyoruz. Yaptığımız her yanlış hareketin bedelini ödüyoruz. Çocuk bu nolcak yapar dönemini çoktan geçtik. Ama niye bu gençtir doğal denmiyor, anlamıyorum. Şu gençlik dönemi kimi kesimler tarafından yok sayılıyor. Bir birey çocukluktan bi anda yetişkin düzeyine çıkarılıyor. Bu gençliğimizin asıl döneminde eğlenmemiz, hayatın tadını çıkarmamız gerekmez mi? Ama bizim nefes almaya vaktimiz bile yok. İnsanlar şu gün şunu yapalım dediğinde bile verdiğim cevap aynı. olmaz. Neden olmaz? Ailem izin vermediği için mi, derslerim olduğu için yoksa sadece istemediğim için mi? Konudan konuya atlıyorum farkındayım. Kafamda bi okadar karışık işte. Bir döngü gidiyor Düşünüyorum düşünüyorum saatlerce düşünüyorum. Kimbilir belki şuan için hayattan zevk almıyorum. Stres doluyum. Yaptığım her hareket için sorgulancakmış gibi hissediyorum daha da kötüsü doğru olan her şeyimin yanlış veya kötü olduğu fikri benliğime giriyor. Dur demem lazım. Ben başkaları için mi yaşıyorum sadece kendim için mi? Eskiden arkadaşsız kalcam diye ödüm kopardı ama artık umrumda bile değil. Çevremde bana değer veren dostlarımı biliyorum, onlar yeter. Belkide olgunlaşıyorum. Dünki ideallerim şuan gözüme çok uzak geliyor. Ya da eski hareketlerim duygularımın çocukça gelmesi.. Bu yolda ben kendime bir şeyler kattığımı düşünüyorum. Yaşadığım her şey beni bir adım daha olgunlaştırdı. Hayatı anlamaya başladım. Biliyorum şuan çok sıkılıyorum, bunalıyorum. Sadece kısa süre için. Derslerime odaklanmam lazım ki istediğim şeyleri elde edeyim. İlişki konusu ise, hepimiz bir şeyler yaşıyoruz. Bu dönemde en çok etkileyen de o olsa gerek. İşte o zaman abartmadan anı yaşamalı ama geleceği de unutmamalıyız. Bu ilişkilerin çok azı yeşerip bir ağaç olabiliyor unutmayın. Yazımı fazla uzatmadan burada kesiyorum, gerisini sonra anlatırım diyerekten hoşçakalın diyorum.
XOXO Zapara
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder